Claus, Hugo: Envoi (Envoi Magyar nyelven)
|
Envoi (Holland)Mijn verzen staan nog wat te gapen. Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang genoeg gewoond. Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten tot hun tenen koud zijn. Ongehinderd door hun onhelder misbaar wil ik het gegons van de zon horen of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.
Mijn verzen neuken niet klassiek, zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel. In de winter springen hun lippen, in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte, zij verzieken mijn zomer en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.
Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad hou ik ze de hand boven het hoofd en dan krijgen zij een schop in hun gat. Ga elders drammen, rijmen van een cent, elders beven voor twaalf lezers en een snurkende recensent.
Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten, jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde waar de graven lachen als zij hun gasten zien, het ene lijk gestapeld op het andere. Ga nu en wankel naar haar die ik niet ken.
|
Envoi (Magyar)Verseim még ásítoznak kicsit. Ezt meg soha nem szokom. Elég régóta betöltik otthonom. Elég. Kiküldöm őket a világba, nem várom meg míg kihűl a lábuk ujja. Zavaros zsivajuk nem zavar a nap zúgását akarom hallani vagy a szívemét, e megkeményedő, hitszegő spongyáét.
Verseim, ahogy dugnak, nem klasszikus, alpárian fecsegnek vagy fennkölten hencegnek. Télen az ajkuk felfakad, tavasszal az első napfénytől kinyúlnak, nyaramat elrontják ősszel meg nők illatát ontják.
Elég. E lapon még tizenkét sor hosszan védem őket, dédelgetem de aztán fenéken billentem őket nyomban. Máshol lármázzatok, krajcáros rímek, máshol remegjetek tizenkét olvasóért egyetlen szórcsógő recenzensért.
Most menjetek, versek, kónnyű lábakon fussatok, nem tapostátok meg keményen a kivénhedt földet hol sírok vendégeik láttán felnevetnek, holttestek egymásra hányva fednek holttestet. Most menjetek, botladozzatok oda hozzá kit nem ismerek.
|