Kölcsey Ferenc: Hymn (Himnusz Lengyel nyelven)
|
Himnusz (Magyar)A magyar nép zivataros századaiból.
Isten, áldd meg a magyart Jó kedvvel, bőséggel, Nyújts feléje védő kart, Ha küzd ellenséggel; Bal sors akit régen tép, Hozz rá víg esztendőt, Megbünhödte már e nép A multat s jövendőt!
Őseinket felhozád Kárpát szent bércére, Általad nyert szép hazát Bendegúznak vére. S merre zúgnak habjai Tiszának, Dunának, Árpád hős magzatjai Felvirágozának.
Értünk Kunság mezein Ért kalászt lengettél, Tokaj szőlővesszein Nektárt csepegtettél. Zászlónk gyakran plántálád Vad török sáncára, S nyögte Mátyás bús hadát Bécsnek büszke vára.
Hajh, de bűneink miatt Gyúlt harag kebledben, S elsújtád villámidat Dörgő fellegedben, Most rabló mongol nyilát Zúgattad felettünk, Majd töröktől rabigát Vállainkra vettünk.
Hányszor zengett ajkain Ozman vad népének Vert hadunk csonthalmain Győzedelmi ének! Hányszor támadt tenfiad Szép hazám kebledre, S lettél magzatod miatt Magzatod hamvvedre!
Bújt az üldözött s felé Kard nyúl barlangjában, Szerte nézett s nem lelé Honját a hazában, Bércre hág és völgybe száll, Bú s kétség mellette, Vérözön lábainál, S lángtenger fölette.
Vár állott, most kőhalom, Kedv s öröm röpkedtek, Halálhörgés, siralom Zajlik már helyettek. S ah, szabadság nem virúl A holtnak véréből, Kínzó rabság könnye hull Árvánk hő szeméből!
Szánd meg Isten a magyart Kit vészek hányának, Nyújts feléje védő kart Tengerén kínjának. Bal sors akit régen tép, Hozz rá víg esztendőt, Megbünhödte már e nép A multat s jövendőt!
|
Hymn (Lengyel)
Boże, nie szczędź Węgrom łask, Chleba i wesela, Niech twe ramię chroni nas Od nieprzyjaciela. Daj nam rok radosnych dni, Niech ten lud ukoi, Co okupił morzem krwi Przyszłość ziemi swojej
Tyś nas przed wiekami wiódł Na tę piękną ziemię, Tu ojczyznę znalazł lud, Bendeguza plemię. Cisy i Dunaju plusk, Wiatr na szczytach Karpat Sławią kraj, gdzie w siłę wzrósł Bohaterski Arpad.
Tyś kołysał nim rol w rok Kłosy tego kraju, Tyś nam dawał słodki sok Z winnych gron Tokaju. Tyś pozwolił sztandar wznieść Nad Turczyny dzikie I Macieja wojskom zgnieść Dumne Wiedeńczyki.
Wkradł się w dusze pychy siew, Grzech wszedł w nasze domy I zapłonął w Tobie gniew, I zesłałeś gromy: To Mongoła srogi szał Grabił nam zagrody, To nas Turczyn w jasyr brał I niewolił grody.
Lała się węgierska krew, Wzgórza kości rosły, Dzikich hord zwycięski śpiew Wichry wieków niosły. I twe syny, kraju nasz; Szły przeciwko tobie, Przez wyrodne dzieci łkasz Na swych dzieci grobie.
Niewinnego ścigał nóż: Człek się krył w jaskini, Nie miał swej ojczyzny już, Między braćmi swymi Smutek trawił go i ból, Szedł przez puszt, bezdroże, Widział potop krwi śród pół I płomieni morze.
W gruzach legły mury„ twierdz, Słychać jęki wkoło: Życie pokonała śmierć, Skarga - pieśń weśołą. Z konających, braci skarg Wolność nie rozkwita: Zgina się pod jarzmem kark, Łza dzień każdy witą.
Boże, zlituj się w zły czas; Odmień Węgrów dolę Niech twe ramię chroni nas Na tym łeż padole. Daj nam rok radosnych dni, Niech ten lud ukoi, Co okupił morzem krwi Przyszłość ziemi swojej.
|